به نام خالق

1-     سلام. بماند که چرا این همه وقت چیزی ننوشتم . اما فکر می کنم که از این به بعد بتونم به طور منظم در باره ی بچه ها بنویسم. هر چی باشه دارن بزرگ می شن . حالا حرفای تازه ای دارن.

2-کم کم دستم اومده چجوری باید برخورد کنم که مسأله ای که توی پست قبلی راجع بهش نوشته بودم پیش نیاد:

اولا سعی کنم نذارم موقعیت دعوا پیش بیاد. اگه می بینم هر دو دارن سر یه اسباب بازی کشمکش می کنن فوری یه چیزی جایگزین بهشون بدم تا با هم کنار بیان.

اگه کار به دعوا کشید فوری از هم جداشون کنم  و مهم تر اینکه نذارم اونی که می زنه که همیشه طاهاست با زدن برنده بشه و اسباب بازی رو به چنگ بیاره. اسباب بازی رو ازش می گیرم و به هیچ کدومشون نمی دم!

از 18 ماهگی بچه ها قانون پذیر می شن . هنوز سه ماه وقت دارن برای شروع تنبیه

3- برای غذا خوردن هم شگرد جالبی کشف کردم. قبلا هر وقت غذا رو می آوردم هر دو یکی دو لقمه می خوردن و می رفتن پی بازی ( که البته طبیعیه) بعد اگه یکیشون میومد دوباره سراغ غذا اون یکی رو صدا می کردم که  مثلا: مریم! بیا ببین داداشی داره غذا می خوره . به به! .... اما می دیدم نتیجه کاملا برعکس می شه. طاها هم می رفت پیش مریم و هیچ کدوم نمیومدن سراغ غذا!!

اما فهمیدم چی کار کنم. فهمیدم که بچه ها در هر حال توجه می خوان. وقتی من مریم رو صدا می کنم این نشونه ی توجه من به مریمه. دیگه برای اونا فرقی نمی کنه من چی دارم می گم. این توجه من خودش تشویقه. در نتیجه مریم سر جاش می مونه . طاها هم برای به دست اوردن موقعیت اون می ره پیشش!!

 کاری که الان انجام می دم اینه که اونی رو که داره غذا می خوره تشویق می کنم و اصلا اسمی از اونی که رفته نمی برم. مثلا: آفرین طاها. به به چه غذای خوبی می خوره طاها! به به!

 این راه همیشه نتیجه می ده. مریم فوری میاد تا اونم تشویق بشه!!!

4- انشاالله توی پستای بعد از شیطنتاشون براتون تعریف می کنم. حالا دیگه تو خونه مون هر روز یه ماجرا داریم!